Əqidəsindən asılı olmayaraq insanlar həmişə yaşayışında, inanc prinsiplərini əsas tutmuşdular. Çünki bilinməyənlər dünyasında insanlar bir şeyə inanmadan yaşaması mümkün deyil. (İstər ilahi inanc olsun istər qeyri ilahi). İstənilən məqsədə çatmaq üçün inanmalı və sonra səy etməlisən. Əks halda zəhmət çəkmək mənasız olar. Təbii ki, əgər insanlarda inanc duyğusu varsa, gərək bu kontrol olunsun. Əgər inanc duyğularımız kontrol olunmasa, onda ya nəfsi istəklərimizə görə, ya da şeytanın hiyləsi ilə insanlar həqiqətdən uzaq inanclara boyun əymiş olarlar. Sözsüz ki, bizim inanclarımız əqlə və ilahi mənbələrə istinad etməklə düzgün formalaşmalıdır. Ancaq təssüf ki, cəmiyyətimizdə ya siyasi və iqtisadi məqsədlər, ya nəfsani istəklərə aldanmaqla, ya elmin və savadın yetərsizliyi səbəbindən müxtəlif inanclar formalaşıb və formalaşır. Bu inanclar da öz növbəsində ya din formasında, ya da din daxilində məzhəb və firqələr formasında nümayiş etdirilir. Əgər diqqət etsək görərik ki, zamanımızda və tarix boyu saysız hesabsız inanclar formalaşmışdır. Ancaq təbii ki, əql  yalnız bir inancın həqiqət olduğunu qəbul edir. Sozsüz ki, bu həqiqətin də müştərisi çox olur və hər kəs onu öz inancı hesab edir. Sağlam əql, ədalət və müstəqil axtarışla, elmi mənbələrə istinad etməklə, insaflı olmaqla doğru inancı tələb etmək və batil inancları ayırmaqla həqiqəti tapa bilərik.